Matthew Golding: performer met een vlijmscherpe techniek
"Je
staat niet voor niets op het podium!"
Hij springt hoog, hij
draait wervelend en zijn lach bereikt met gemak de achterste rij van het
laatste balkon. Matthew Golding heeft de harten van het Nederlandse publiek
in rap tempo veroverd. Sinds augustus 2009 bij het gezelschap als tweede
solist en in oktober 2010 al gepromoveerd tot eerste solist. Wie is deze
‘golden boy’ van Het Nationaal Ballet?
Golding is geboren in 1985
in Regina, dat ligt in de Canadese provincie Saskatchewan, een agrarisch
gebied waar 45% van het Canadese graan vandaan komt. Hij hield van sporten
en als zoveel Canadese jongetjes speelde hij ijshockey.
Ongetwijfeld had hij daarin
een glanzende carrière gemaakt als het noodlot niet had toegeslagen: op
achtjarige leeftijd moest een nier worden verwijderd, moest hij stoppen met
hockeyen en kreeg het advies te gaan dansen. Klassiek ballet was niet zijn
eerste keus. “Ik wilde hip hop doen. Een beetje het ‘So you think you can
dance’ spul. Het werd tapdansen en jazzballet. Er zaten wel hele leuke
kanten aan. Meestal was je namelijk een van de weinige jongens tussen de
meisjes. Maar belangrijker was dat ik het heerlijk vond om me dansend te
bewegen.” En zo startte een dansende loopbaan.
Regina en Winnipeg
Op zijn 14e startte Matthew met klassiek ballet, dat was in 1999
(hou dit jaartal even vast). “Dansen was nou niet iets om populair mee te
worden op de middelbare school. Ik kreeg een beurs voor een jaar en ik kon
naar de Royal Winnipeg Ballet School. Daar ging een wereld voor me open.
Ineens was het heel normaal om met dans bezig te zijn. Alles viel op zijn
plaats.”
|Tegelijkertijd begon voor Matthew het reizen. Na Winnipeg kwam hij, opnieuw
met beurs, terecht op de Kirov Ballet Academie van Washington, D.C.
“De Russen zijn het begin en eind van alles. Ze leveren een fantastische
basis en eisen een bijna militaire discipline. Ik kwam terecht in een groep
met alleen jongens en het was hard, hard werken. Ik wist dat ik die carrière
in de dans wilde, maar het gaf vaak veel frustratie. Vechten en
gedisciplineerd doorgaan was het enige dat erop zat. De Russen zijn echt
anders, ik weet niet, maar het maakt ze wel de beste dansers van de wereld.
Vind ik.”
Washington, Lausanne en New York In januari en februari 2002 danstte Matthew als enige Canadees de
sterren van de hemel in het Zwitserse Lausanne en won de Prix de Lausanne.
“Ik mocht als prijs kiezen uit alle topscholen in de wereld. Dat was echt
geweldig. Ik koos voor het Royal Ballet in London.” Een paar maanden later,
april 2002, won hij de Youth American Grand Prix (YAGP) voor een solo in
moderne dans en klassiek. Zonder toestemming van de Kirov Academie en met
een eigen choreografie omdat hij ook geen geld had voor dure choreografen.
“En weer won ik; dit keer een contract bij de American Ballet Theatre (ATB)
Studio Company in New York. Bij de YAG ontmoette ik Ted (Brandsen, yp). Hij
heeft me daar zien dansen en vroeg me toen al of ik wilde komen. Maar ik
wilde eerst mijn prijzen verzilveren.”
Londen, nogmaals New
York en Spanje “Het Royal Ballet is natuurlijk een prestigieus gezelschap en de
directeur is erg in de ontwikkeling van de dansers geïnteresseerd. Ik
voelde me thuis in het gezelschap en ik ben er met glans afgestudeerd.
Daarna woonde en werkte ik vier jaar in New York. Bij het ATB. Ik heb daar
ontzettend veel geleerd. Het is een gezelschap met zo veel sterren. Ik zat
in 2003 in het studiogezelschap – een ‘voorschool’ voor het gezelschap.
Vanaf 2004 tot 2006 zat ik als leerling in het corps de ballet en om eerlijk
te zijn heb ik niet echt in een voorstelling gedanst. Maar… ik heb er zo
hard gewerkt. Lui zijn kun je je niet permitteren. Zelfs als niemand een
beroep op je doet: je doet het voor jezelf. En ook dan moet je alles geven.
Hoe dan ook moet je er voor zorgen geen enkele kans te missen.“ Tussen New
York en Amsterdam zat Spanje, waar Matthew danste in het Corella Ballet in
Castilla de Leon.
Amsterdam Goed beschouwd is Matthew nog maar iets langer dan één jaar in
Amsterdam, al zou je dat door zijn bliksemcarrière af en toe vergeten. “Ja,
Ted heeft me hier naar toe gehaald. Ted is erg goed in het herkennen van
talent. Trouwens, net zo belangrijk, hij heeft en geeft vertrouwen.” In
korte tijd hebben we Matthew hier gezien in La Bayadère, Copélia, natuurlijk
Don Quichot en ook in Hans van Maanen’s jongste werk Without Words.
“Werken met Hans van Maanen was wel een heel bijzondere ervaring. Dat hoop
ik nog vaak mee te maken. Hij weet wat bewegen is. Hij is muzikaal, zacht,
is een meester in frasering en timing… het was… nou ja, een hele ervaring
die ik nog vaak wil meemaken. Het Nationaal Ballet is goed voor mij. Ik vind
het fantastisch om op te treden. Dat vind ik veel en veel leuker dan
repeteren. En kijk eens wat ik hier allemaal doe. Ik kan me ook niet
inhouden als ik optreed. Als ik moet springen, dan spring ik ook. Dat heb ik
meegenomen van mijn tap- en jazzverleden. Je leert om op het podium te
staan. Er zijn dansers die doen hun pasjes en, klaar. Maar zo zit het
natuurlijk niet in elkaar. Op het podium staan heeft een doel! Je staat daar
niet voor niets. Doe het dan ook! Sta er! Laat je zien!“
Waar het hart vol van
is… stroomt de mond van over… “Weet je dat Anna (Tsygankova)
en ik echt iets hebben? Onze eerste kus was op het podium. In de coulissen
kon niet, dat wisten we, maar op het podium moest het, dus dan kon het ook.
Het publiek was erbij. Het is fijn om samen te werken, samen te leven met
iemand die snapt waar je mee bezig bent, wat het is, wat het voor je
betekent. Op het podium en ernaast. Dat is fantastisch. En weet je wat ook
fantastisch is? Mijn vader komt in december voor het eerst naar Nederland en
kijken naar een voorstelling van de Sleeping Beauty. Mijn vader heeft mij
sinds mijn 16e niet meer echt zien dansen, alleen op dvd.”
Matthew Golding… de golden
boy met de glaszuivere techniek en het gouden hart. Van ons mag je nog lang
blijven.
[Eerste kerstdag - zaterdag 25 december 2010 - is Matthew te zien als
Basilio (en Anna als Kitri) in Don Quichote]