Eigenlijk zit het zo: als ik het boek niet had gekregen, dan had ik het nooit gekocht. Als ik het niet van zo'n goeie vriendin had gekregen, dan was er een grote kans geweest dat het ongelezen steeds een onopvallendere plaats in de boekenkast was geen innemen. De voorkant heeft helemaal niets dat me trekt. Louis de Bernières is een schrijver van wie ik nog nooit heb gehoord. Zijn foto op de achterkant helpt ook al niet; hij lijkt erg op iemand die ik nogal arrogant en pompeus vindt. De citaten uit recensies gaan erg ver: "natuurlijk verteltalent, een - bijna - magistrale roman, een adembenemend boek met het mooiste einde sinds Márquez' Liefde in tijden van cholera." Allemaal niet mis. Bovendien is het boek ongehoord dik, 479 pagina's.
Maar die vriendin dus… We hebben hetzelfde gevoel voor humor en we zitten bij dezelfde operascènes te janken, we houden allebei van de Italiaanse en Franse boerenkeuken met goede wijn en we zijn allebei bereid daar veel te veel geld voor neer te tellen. We houden van mooie woorden en diepe gedachten (ook en vooral na een glas wijn). We doen allebei een moord voor het lijf van Clint Farha, we worstelen allebei met de leeftijd en de lijn en hebben daar ieder zo onze eigen oplossingen voor gevonden.
Cappuccino's lang kunnen we ons verwonderen over de merkwaardige logica van mannen en de gevolgen voor onze levens. Daar moest ik toch iets van in het boek terugvinden?
Alles en nog veel meer. Ik citeer de achterflap, want die zegt genoeg over het verhaal. "Aan de hand van de gebeurtenissen op het Griekse eilandje Kefallinia toont Louis de Bernières de gevolgen van oorlog, economische vooruitgang en natuurgeweld voor de levens van gewone mensen. Pelagia, de mooie dochter van dokter Iannis, maakt zich op om te trouwen met Mandras, een visser. Hun plannen worden in de war geschopt door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Jonge mannen worden bij hun families weggehaald en de bevolking wordt langs politieke breuklijnen uiteengerukt. Wanneer eerst de Italianen en daarna de Duitsers het eiland hebben bezet, volgt een bloedige burgeroorlog. Het geweld grijpt diep in het leven van Pelagia in, die verloofde en vader verliest. Maar zij raakt niet alles kwijt. De Italiaanse legerkapitein en zijn mandoline die er voor zorgden dat de eerste fase van de bezetting op Kefallinia toch menselijk bleef, blijken een belofte voor de toekomst."

Zoiets dus, maar dan anders.
Lees, lees de geschiedschrijving van de dokter en zie hoe de mens daar steeds duidelijker in naar voren komt. De dokter besluit daarom dat het een persoonlijke geschiedschrijving wordt. Wacht tot hij zich realiseert dat hij midden in die geschiedenis staat!
Lees ook de bekentenissen van Carlo Piero Guercio, de man die van mannen hield en daarom zichzelf niet kon accepteren. Hij wilde een geïnspireerde held worden en volgde daartoe het enigszins gedateerde en zeker romantische advies van Homerus: om zij aan zij met een geliefde te kunnen vechten ging hij in het leger. Hij werd een held.
Lees hoe politici, volksleiders en -menners beslissingen nemen en huil gerust bij de gevolgen. Lees en leef mee met kapitein Corelli, de musicus uit Italië die het geluk had Carlo Piero Guercio als sergeant te krijgen en te worden ingekwartierd bij de dokter en zijn dochter. Lees en leef mee met de sterke en eigenzinnige Pelagia die een heel leven moet leven voor zij het geluk krijgt waar zij recht op heeft. Achter elkaar las ik door, zat te lachen en te huilen en soms allebei. O.K. het waren wat veel superlatie-ven op de achterflap, maar ik ben het er toevallig mee eens. Alleen het eind: Corelli is wel heel, heel erg dom!